یامهدی

﷽

✍خداى عزوجل فرمايد:
…و یکی از بندگانم شخصی است که شبها به خاطر من، نماز شب می‌خواند. اما من يك شب یا دو شب، او را از خواب بیدار نمی‌کنم، به خاطر نظر لطفى كه به او دارم. وقتی او از عبادت محروم می‌شود، خود را سرزنش مي‌كند. در صورتيكه اگر او را واگذارم تا هر چه خواهد عبادتم كند، او را خودبينى فرا گيرد و همان خودبينى، او را نسبت به اعمالش فريفته سازد و هلاکش می‌کند.

وقتی او از خود راضى شود، گمان می‌كند حق عبادت من را به جا آورده. و آن هنگام از من دور می شود در حالی که خودش خیال می‌كند به من نزديك است! پس كساني‌كه اعمالى بخاطر ثواب من انجام مي‌دهند، نبايد به آن اعمال تكيه كنند، زيرا آنها هر چقدر هم که كوشش كنند و عُمر خود را در راه عبادتم بگذرانند، باز هم مقصر باشند و با عبادت خود به حقيقت عبادتم نمی رسند.

تنها بايد به رحمتم اعتماد كنند و به فضلم شادمان باشند و حُسن‌ظن داشته باشند.

?اصول كافى، ج ۳ ، ص ۱۰۰

 الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج